ถึงฉันและเธอ

ในห้องสี่เหลี่ยมที่รกรุงรัง ฉันกลับคิดว่ามันว่างเปล่า
ฉันเคยชอบการอยู่คนเดียว เพราะฉันเคยอยู่คนเดียว
แต่เมื่อฉันได้ลองอยู่คนเดียวอีกครั้ง
สภาพแวดล้อมของฉันมันน่าเบื่อ ฉันมักจะทำอะไรซ้ำๆกับช่วงเวลาเดิมๆ
เปิดทีวี เดิน นั่ง และนอน
ราวกับภาพหนังที่วนไปวนมา
ราวกับเพลงที่ถูกเปิดบ่อยๆ จนสะอิดสะเอียน
เธอเอ๋ย..รู้ไหม
ฉันสดชื่นแค่ไหนที่อีกสองวันจะได้พบเธอ
ฉันปะหลาดใจแค่ไหน เมื่อรู้ว่าใครสักคนเป็นห่วงฉัน
ฉันจริงจังแค่ไหน เธออาจไม่เข้าใจมัน ในขณะที่ฉันเงียบ..
เธอตะคอกใส่ฉัน เธอเอ๋ย..
รู้ไหม ฉันอ่อนแอแค่ไหน เมื่อเราไม่เข้าใจกัน
ฉันฟัง หลายครั้งฉันนั่งร้องไห้เพียงลำพัง มันน่าอาย
ฉันเหงา..และหลับตาไปพร้อมกับนับวันใหม่ ที่(ดูเหมือนจะ)ไม่เป็นไร
เหมือนเดิม